الإمام الباقر علیه السلام :کانَ عَلیُّ بنُ الحُسینِ علیهماالسلام إذا قامَ فی صَلاتِهِ غَشِیَ لَونَهُ لَونٌ آخَرُ ، وکانَ قِیامُهُ فی صَلاتِهِ قِیامَ العَبدِ الذَّلیلِ بَینَ یَدَیِ المَلِکِ الجَلیلِ ، کانَت أعضاؤُهُ تَرتَعِدُ مِن خَشیَةِ اللّهِ عز و جل ، وکانَ یُصَلّی صَلاةَ مُوَدِّعٍ یَرى أنَّهُ لا
یُصَلّی بَعدَها أبَدا.
امام باقر علیه السلام :هرگاه على بن الحسین علیهماالسلام در نمازش مى ایستاد ، رنگش دگرگون مى شد و ایستادنش در نماز ، ایستادن بنده اى خوار در برابر سلطانى بزرگ بود، اندامش از ترس خداى عز و جل مى لرزید و همچون کسى نماز مى گزارد که آخرین نمازش را مى خواند و چنین مى دید که دیگر هرگز پس از آن، نماز نمى خواند.
